Dit gebouw is een uniek bewaard voorbeeld van ‘sanitaire strandinrichting’, die na de Tweede Wereldoorlog overal aan onze kust werden opgericht ten behoeve van het comfort van strandgangers en zeezwemmers. Het aanpalende openluchtzwembad werd pas in 1969-1970 bijgebouwd. In de jaren 1980 werd dit strandaccommodatiegebouw grondig verbouwd, waarbij de oorspronkelijke vorm en constructie wel bewaard bleven, maar de afwerking gewijzigd werd. De laatste decennia zijn gelijkaardige badinrichtingen in Oostende, Knokke-Het Zoute, Blankenberge, Koksijde en Sint-Idesbald (Koksijde) afgebroken of zwaar verbouwd, bij heraanleg van de zeedijk. 

Ook voor de badinrichting van Oostduinkerke-Bad dreigde in 2008 de sloop, omdat het niet meer voldeed aan de geldende wetgeving voor openluchtzwembaden. De gemeente overwoog een nieuw zwembadgebouw op te richten op dezelfde locatie. Het historische gebouw werd op het nippertje gered van de sloop door het te beschermen als monument. Het later bijgebouwde zwembad werd niet beschermd. De plannen voor een nieuwbouw werden ingeruild voor de restauratie van het gloednieuwe monument, waarbij ook een nieuw zwembad werd voorzien.

Exterieur en interieur van het gebouw kregen een algemene restauratie, zodat het zwembad opnieuw een milieuvergunning kon krijgen. De specifieke architecturale kenmerken werden vanbinnen en vanbuiten hersteld, waarbij onoordeelkundige ingrepen uit de jaren 1980 grotendeels verwijderd werden. Typerend voor dit ontwerp van architect Sylvain Smis zijn het dakterras, het centrale torentje met dijkhorloge, en de 2 ventilatietorentjes links en rechts. Het interieur valt op door de gele betegeling en de lange, gebogen gang met kleedhokjes, waarin zich houten, opklapbare zitbanken bevinden. Al deze elementen werden naar oorspronkelijk uitzicht gereconstrueerd, op basis van de oorspronkelijke ontwerpplannen en oude foto’s.